Koma Komalên Kurdistan PAÇAVRASI
HRK_ARGK_HPG_1982-1986-2000-PAÇAVRASI
KADEK_2002-2003-PAÇAVRASI
Kongra_Gel_2003-PAÇAVRASI
PKK_1978-PAÇAVRASI
Pkk1995-PAÇAVRASI
Pkk-PAÇAVRASI
Kürt Terör Örgütünün derin cinayetleri
HAŞIM SÖYLEMEZ
Sayı: 718/ Tarih : 08-09-2008
Ergenekon soruşturması kapsamında ifadesi alınan Şemdin Sakık ‘Kürt Ergenekonu’na dair çarpıcı açıklamalarda bulunuyor. Sakık’ın anlattıklarına göre PKK’nın kuruluşunda yer alanların neredeyse tamamı Öcalan’ın talimatıyla öldürüldü.
Parmaksız Zeki kod adlı eski PKK’lı Şemdin Sakık, 13 Nisan 1998’de ‘Yarasa Operasyonu’ ile Kuzey Irak’ta yakalanıp Türkiye’ye getirildi. Sakık, yıllardır, yattığı Diyarbakır Cezaevi’nden yaptığı açıklamalarla terör örgütü PKK hakkında önemli bilgiler veriyor. Yaklaşık yirmi yılını geçirdiği ve üst düzey sorumluluğa kadar yükseldiği PKK hakkında kitaplar yazan Sakık, daha çok İmralı’da tutuklu teröristbaşı Abdullah Öcalan’ın özel hayatına dair bilgileri ifşa ediyor. Adalet Bakanlığı tarafından ‘sakıncalı” bulunan Sakık’ın son kitabının yayımlanmasına izin verilmedi. “İmralı’da Bir Tiran” isimli çalışmaya Aksiyon ulaştı.
Terör örgütü içindeki idamlar, derin komplolar ve Öcalan’ın bir güce bağlı çalıştığı noktasında ilginç ayrıntılara yer veriliyor kitapta. Örgüt içi idamlar başlı başına incelemeye değer. Öcalan’ın talimatıyla verilen ölüm emirlerinin, PKK’nın kuruluşunda bulunmuş kişilere yönelik olması dikkat çekici. Öcalan ile yola çıkanlar ‘ajan’ suçlamasıyla bir bir öldürülüyor. Kitaba göre, PKK ve Öcalan’ın derin bağlantılarını çözen asla affedilmiyor. Sakık, Öcalan’ın yaşantısını ve hastalık derecesine vardığını iddia ettiği komplekslerini de aktarıyor.
APO PAŞA OLMAK İSTİYOR
Çalışmada, Öcalan’ın ailesi ve çocukluğuna dair anekdotlar aktarılıyor. Sakık’a göre, Urfa’da bulanan Mehmet Öcalan başta olmak üzere ailenin bütün fertlerine örgüt kasasından yıllardır para aktarılıyor. Öcalan’ın askerî okula gidip paşa olmak istediği ise kitaptaki diğer ayrıntı. “Ancak eğitimini yarıda bıraktı. ‘Halkın çıkarları için okulumu terk ettim’ dedi. Okumanın işbirlikçilik olduğunu söyleyerek tahsil gören gençleri suçladı. Onlara okulu terk edin çağrısında bulundu. Okulların yakılması, öğretmenlerin katledilmesi için talimat verdi.”
Sakık, Öcalan’ı anlatırken onun kendini peygamberlerden daha üstün tuttuğunu, hatta peygamber olduğunu düşündüğünü belirtiyor. Peygamberleri de küçümsediğini anlatan Sakık, Öcalan’ın bizzat şahit olduğunu söylediği bir konuşmasını da aktarıyor: “Aha Dâvud’un Zebur’u. O da vahiyle gelmiş. İçinde kendine ait ne kadar fikir olup olmadığı tartışmalıdır. Aha Musa’nın Tevrat’ı. Değiştirile değiştirile günümüze gelmesine rağmen bomboş. Aha İsa’nın İncil’i. Başlıklarına baktım, bir göz gezdirdim. Sözüm ona sevgiyi işliyor ama benim yaptığım gibi somutluk kazandırmıyor. Aha Muhammed’in Kuran’ı. Korkutmaktan başka ne yazmış ki? O ayetleri de onun yazıp yazmadığı belli değil. İşte görüyorsunuz, çağları aşan peygamberler bile sadece birer kitap yazmış. Hatta kitapsız olanlar da var. Ama ben hepsini aştım. Tamı tamına beş yüz kitap yazdım. Sina Dağı’na çıksaydım, öyle Musa’nın yaptığı gibi On Emir’le değil, en az on kitapla dönerdim. Ben Hira Dağı’na çıksaydım, Allah kadar bilgiyle donanıp öyle gelirdim. İnsan çıkar, Tanrı inerdim.”
Öcalan’ın tam bir megaloman olduğunu ve daima kendisini fotoğraflayan iki örgüt mensubunun bulunduğunu yazan Sakık’a göre Öcalan’a ait görünen kitaplar da aslında başkalarına ait: “Sözleri kayda alınır, militanlar tarafından düzeltilir, gerektiğinde cümleler tümden değiştirilirdi. İçine ünlü filozoflardan çalıntı sözler yerleştirilirdi. Bu çalışma sonrasında ortaya çıkan materyale Öcalan’ın kitapları denirdi. Kimi militanlar kaleme aldıkları yazıların altına Öcalan imzası attıktan sonra, o kitabın yayınlanmasına izin verilirdi. Gerek İmralı’daki savunmalar sürecinde, gerekse de AİHM’e sunduğu savunmalar tam bir hırsızlık ve kopya örneğidir. Manifesto veya savunma denilen kitabın tarih bölümleri ABD’li (aslında Avustralyalı) tarihçi Gordon Childe’nin tezlerinden olduğu gibi kopya edilmiştir. Engels’in Ayaklanma Üzerine Tezler adlı yapıtını da kendi tezi olarak yayınladı.”
YAŞAR KEMAL’DEN ROMANINI YAZMASINI İSTEMİŞ
Sakık’a göre Öcalan, Yaşar Kemal’den kendi romanını yazmasını istemiş; “Aha ben, güneş gibi ortadayım… Aslında doğru bakmasını bilseydiniz, Kürt romanını çoktan yazdığımı görecektiniz. Türk romanını da yazmış sayılırım. Görüyorsun, bazıları da sözde kendilerine romancı diyor. Örneğin Yaşar Kemal. O yeni yetme Kemal’den söz ediyorum. Benim gibi büyük ve de mücadeleci bir kişilik varken, böyle bir halkın varlık yokluk savaşı yürütülürken; o gitmiş Çukurova’nın börtü böceğiyle uğraşıyor… Yazık değil mi, insan bu kadar değeri görmezden gelir mi?”
Öcalan, Orhan Pamuk’u da yerden yere vuruyor, onu hayal yazmakla suçluyor: “Nakkaşları yazıyor. Bu büyük savaşı görsene, bu inanılmaz kişilik abidesine baksana. Böyle sıradan ve basit şeylerle uğraşmanın ne anlamı var. Kesinlikle Özel Savaş’ın bir yönlendirmesidir.” Şemdin Sakık’ın kitabında Abdullah Öcalan, yazar Ahmet Altan için de benzer şeyler söylüyor. Öcalan, Altan’ın halkı yozlaştırmak için özel görevlendirildiğini de ileri sürüyor. Öcalan, aynı şeyleri Kürt yazar Mehmet Uzun ve Musa Anter için de dile getiriyor. Ergenekon iddianamesine yansıyan fotoğraflarıyla gündeme gelen Yalçın Küçük, Öcalan’ın beğendiği tek isim.
Öcalan, kendi adının ve yaptıklarının içinde geçtiği şarkılar yapılmasını da istiyor. Ermenistan Kürtlerinden Aram Tigran’ı, kendisi için şarkı bestelesin diye kiralıyor. Hatta bu çaba karşılığında Tigran’a her beste için nakit para veriyor, ayrıca Halep ve Paris’te iki ev satın alıyor. Öcalan daha sonra aynı teklifi başka sanatçılara da götürüyor Şemdin Sakık’ın iddiasına göre: “Benzer teklifleri Şivan Perver, eşi Gülistan Perver ve Civan Haco’ya da götürdü. Ama bu sanatçılardan yüz bulamadı.”
33 ERİ ŞEHİT EDENLERE ÖDÜL VERİLDİ
Mardin, Şırnak ve Sivas yöresi başta olmak üzere, ülkenin birçok yerinde yaşanan köy baskınlarının ve katliam düzeyine varan eylemlerin hepsinin Abdullah Öcalan’ın talimatıyla gerçekleştiğini anlatan Sakık, duruma göre bu eylemleri kabul ya da inkâr ettiğini yazıyor. 33 erin şehit edilmesi olayını da kitabında anlatan Sakık, talimatın Öcalan tarafından bizzat verildiğini belirtiyor: “1993 yılının mayıs ayında, sorumluluğu altında hareket eden bütün silahlı gruplara, gelişen operasyonlara karşı misilleme yapma yönünde talimatlar verdi. Bingöl-Elazığ karayolunda yaşanan olayda 33 asker öldürüldü. Bu olaydan hemen sonra Öcalan olayı sahiplenerek savundu ve değerlendirmeler yaptı. BBC radyosuna verdiği demeçte, bu eylemi üstlendi ve eylemin misilleme eylemi olduğunu söyledi. Gerek Türkiye genelinde, gerek dünya kamuoyunda bu eyleme karşı sert tepkiler ortaya çıkınca, bu sefer de yüz seksen derecelik dönüş yaptı. Eylemin örgüt içi çeteler tarafından yapıldığını söylemeye başladı. Hatta isim vererek olay mahallinden oldukça uzaklarda bulunan şahsımı tepkilerin hedefi yaptı. Bir yandan sorumluların cezalandırılacağını söylerken, diğer taraftan da eylem sorumlularına kutlama mesajları gönderdi. Onları ödüllendirdi. Hatta serbest bırakılan birkaç Kürt kökenli askeri öldürmedikleri için de eylemcileri eleştirdi.” Ergenekon iddianamesinde 33 erin şehit edilmesi olayını, tutuklu Doğu Perinçek’in azmettirdiği de ileri sürülüyor. Ancak talimatın Öcalan’ın onayı ile verildiğine dair emir ve talimatların PKK’nın kayıp arşivinde olduğu belirtiliyor.
OLOF PALME CİNAYETİNİ KULLANDI
Öcalan aynı tavrı İsveç Başbakanı Olof Palme cinayetinde de gösteriyor: “Öcalan Roma’dayken Palme suikastının MİT tarafından gerçekleştirildiğini ortaya atarak İsveç ile Türkiye’yi karşı karşıya getirmeye çalıştı. Cinayetleri bile kendine bir yer açmanın aracına dönüştürdü. Türkiye’ye getirildiğinde ise Olof Palme cinayetini PKK’dan ayrılanların işlediğini söyleyerek bu kez Türkiye’ye yaranmaya çalıştı.”
ÇATIŞMALAR 12 EYLÜL’E ZEMİN HAZIRLADI
Sakık, kitapta terör örgütünün tarihini anlatırken de ‘derin’ ilişkilere dair ipuçları veriyor. Çatışmalı ortam ve o ortamda gerçekleşen komploların anlatılması oldukça manidar. PKK, diğer örgütleri tasfiye ettikten sonra Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgesi’ne yerleşmeye başlar. İki temel alan Diyarbakır kent merkezi ve Urfa kırsalıdır. 1976-1979 yıllarını kapsayan bu süreç, bölgede faaliyet yürüten Kürt örgütleriyle de çatışma yılları olur. Örgütün ilk silahlı grupları olan tabancalı suikast timleri bu saldırılar için kurulur. Sırasıyla ÖY (Özgürlük Yolu), DDKD ve KUK (Kürdistan Ulusal Kurtuluşçuları) gibi Kürt grupları, Öcalan’ın azmettirdiği cinayetlere maruz kalır. Apocu gruptan ayrılmak isteyenler tek tek öldürülür. Kurulduğu yıldan itibaren radikalleşen terör örgütü, yaptıklarıyla 12 Eylül 1980 Askerî Darbesi’ne davetiye çıkarır. Ancak darbeden hiç etkilenmez.
Abdullah Öcalan’ın kontrolündeki PKK, devlet bürokrasisinde çalışan Kürtleri ‘işbirlikçi’ ilan eder. Orta ölçekli Kürt zenginlerini kara listeye alarak vergiye bağlar. Sakık, o günleri şöyle anlatıyor: “Vergi vermeyenleri öldürttü. Faili meçhul olarak tarihe geçen birçok cinayetin altında imzası olduğu hâlde, bu cinayetleri bile bir başka Kürdü suçlamakta kullandı. Örgüte katılmayan, başka örgütlenmelere giden, en küçük bir eleştiri yapan veya onu benimsemeyen her insanı doğal düşmanı saydı ve her türlü saldırıya maruz bıraktı.”
KOMPLOYLA ÖLDÜRÜLENLER
PKK’da başlayan seri cinayetler ve komplolar, Öcalan ile onun derin ilişkisini bilenlere namlunun çevrilmesine neden olur. PKK ve Kürtler açısından önemli olan isimler bu süreçte bir bir vurulur. Bunların başında Haki Karer gelir. Türk kökenli Karer, PKK’nın kurucularından. Bireysel özellikleriyle grupta önderleşmeye ve Öcalan’ın öncülüğünü tartışmalı hâle getirmeye adaydır. Bu durum Öcalan’ın dikkatinden kaçmaz. Hatta giderek, grubun Apocular-Hakiciler diye bölündüğü söylentileri yaygınlaşır. 18 Mayıs 1977 tarihinde, Antep’te, bir tartışma esnasında çıkan kavgada Haki Karer vurulur. Böylesine önemli birinin sıradan bir kahvede, çok basit bir biçimde vurulması dikkat çekicidir. Ardından koruması olarak yanında bulunan kişi de Karer’i koruyamadığı gerekçesiyle örgüt tarafından öldürülür. Öcalan’ın Ankara Siyasal Bilgiler Fakültesi’nden tanıdığı, sol örgüt üyesi bir kişi de Haki Karer’in katili olarak öldürülür. Bütün bunlar peş peşe gelişir. Karer’in vuruluşunun üzerindeki sis perdesi hiçbir zaman aralanmaz. Yıllar sonra da kardeşi Baki Karer (Süleyman) hain ilan edilerek vurulur. Karer’den sonra sıra Mehmet Karasungur’dadır.
PKK’NIN KAHRAMANLAŞTIRDIĞI KORKMAZ’I ÖCALAN MI ÖLDÜRTTÜ?
Türk kökenli Kemal Pir’in hikâyesi ise daha derindir. PKK’nın kuruluşunda rol alan üç kişiden biridir. 12 Eylül’den önce Lübnan’a gider. Öcalan’ın talimatıyla Türkiye’ye gönderilir. Yanında Mahsum Korkmaz ve Mehmet Can Yüce vardır. Kozluk’ta yolları asker tarafından kesilir; Kemal Pir ve Mehmet Can Yüce yakalanır. Sakık, kitabında Pir’in ölümünü Öcalan’a bağlıyor: “Pir ve arkadaşlarının ölüm orucuna yatmalarında, eriyerek can vermelerinde bir sakınca görmez. Kemal Pir, Mehmet Hayri Durmuş ve Mazlum Doğan olmak üzere onlarca örgüt lideri, ya Öcalan’ın talimatıyla ya da Öcalan’ın yurtdışına kaçmasını protesto etmek amacıyla kendilerini yakarak, boğarak, ölüm oruçlarına yatarak öldürürler.” Ancak Öcalan’ın bu ölümlere yorumu çok daha farklıdır: “Onlar ölmediler, onlar Öcalan’ın içine eridiler, onlara layık olmak istiyorsanız Öcalan’ı dinleyin... Onun izinde gidin.”
Abdullah Öcalan, ölen ve öldürülen herkesin üzerinden prim sağlamayı da bildi. Bunlardan biri de Egid kod isimli Mahsum Korkmaz. 1985’te, yoğunlaşan askerî operasyonlar sonucunda terör örgütü büyük darbe alır. Operasyonlardan kurtulan birkaç yüz militan, korunmak amacıyla Irak’taki kamplara çekilir. Buna rağmen, o anda Irak kamplarında bulunan Korkmaz, otuz kişilik bir militan grubunun başında Türkiye’ye gönderilir. Bu grubun Gabar Dağı’na üslenmesi, kışı burada geçirdikten sonra eylemlere başlaması istenir. Olayın gerisini Şemdin Sakık aktarıyor: “Benim de içinde bulunduğum bu grup, Türkiye sınırını geçer geçmez, güvenlik kuvvetlerinin takibine alındı. Sonbahar ve kış mevsimi baştan başa operasyonlardan kaçma ve çatışmalara maruz kalma ile geçti. Çatışma ve operasyonların olmadığı günlerde ise doğa ve açlıkla boğuşmak zorunda kaldık. Bazen operasyonlarda kayıplar verirken, bazen de açlıktan ölme ve bitkin düşmeler yaşandı. Sessiz ve kansız bir katliamın kurbanlarıydık; ama farkında değildik. 28 Mart 1986’da, sadece ekmek bulmak amacıyla bir gece yürüyüş yapmak zorunda kaldık. Bulunduğumuz bölgede her gece atılan yüzlerce pusudan birine düştük. Bu pusuda bir arkadaşımızın hafif yara alması dışında hiçbirimize zarar gelmezken, Öcalan’ın sağ kolu Mahsum Korkmaz alnından tek kurşunla vuruldu. Nasıl vurulduğunu aramızda uzun uzadıya tartıştık. Gerekli araştırmaları yaptık. Bir süre sonra olay yerine giderek tahkikatta bulunduk. Sonuçta içimizden birinin kurşunuyla vurulduğu sonucuna vardık. Bu kişinin Feyzi Aslan (Selim) olduğu konusunda şüphemiz kalmamıştı. Çünkü bu kişi tabancasını olay yerinde bırakmıştı. Zaten olay sonrasında Öcalan ile ilişkiye girip grubun sorumluluğunu almıştı.”
Feyzi Aslan İran’a oradan da Rusya’ya gönderilir. Daha sonra Mahsum Korkmaz ismi bayraklaştırılır. Öcalan tarafından ismi Bekaa’daki kampa verilir. Hâlen aynı isimde Kandil’de bir akademi bulunuyor. Ve Korkmaz bir efsane olarak yeni militanlara anlatılıyor. Korkmaz’ın ölümü PKK tarihindeki en ‘derin’ cinayetlerden biri olarak bilinir.
PKK’nın kurucularından Abdullah Ekinci’nin (Gözlüklü Ali) öldürülmesi de oldukça ilginç. Ekinci’nin 1986’da intihar ettiği ileri sürülür. Sakık, cesedin Bekaa’daki kayalıkların altına gömülü olduğunu söylüyor. Müslüm Durgun’un (Dr. Baran) durumu da farklı değildir; Nisan 1994’te Şam’da bulunduğu sırada intihar ettiği söylenir.
KADINLAR BİR BİR VURULUR
Şemdin Sakık, kitabında teröristbaşı Abdullah Öcalan’ın kadın militanları nasıl istismar ettiğini de örnekler vererek anlatıyor. Öcalan’ın Suriye’de bulunan ‘yoğunlaşma’ adı verilen evlere istediği kadın militanı aldığı belirtiliyor. Hatta Öcalan kadınları seçmek için PKK’lıların eğitim sırasında çekilen görüntülerini izleyip beğendiği teröristi Suriye’ye çağırıyor. Sakık, tanık olduğu olayları aktarırken idamların kime sorulması gerektiğini de söylüyor: “Öcalan, bütün bu kızları eğitim için çağırdığını söylüyordu. Herkese sahip olmak istiyordu; ama kızların çoğunluğu cinsel tacizlere ve köleleştirme yaklaşımlarına boyun eğmediler. Bu kızlara, ‘fahişeler, ajanlar, önderliğe özel savaş açmışlar’ diyerek suçlamalarda bulunurdu. Küfür sağanağı altında bir-iki tetikçiye teslim edip sorgulama merkezi olan Lübnan’ın Bar Elias Kenti’ne gönderirdi. Düzmece ifadeler imzalatır ve haklarındaki ölüm cezalarını onayladıktan sonra ya döverek ya boğarak ya da kurşuna dizerek öldürtürdü. Irzına geçtiği kızların sayısını bilmediği gibi tecavüzünü reddeden kaç kızı ölüme gönderdiğini de bilemez. Ama belki Rıza Altun kaç kızı öldürdüğünü bilir.”
‘Yoğunlaşma’ evlerinden geçip sonra ‘ajan diye öldürdüğü’ kızların isimleri de var kitapta. Her kızın hayatı uzun uzun anlatılıyor. Evin, Adife, Dilan, Saime, Ayten, Bircan bunlardan sadece birkaçı. Ancak kitapta yer alan bir bölüm dehşet verici boyutta. Öcalan’ın, kardeşi Osman Öcalan’ın karısını nasıl alıkoyduğu ve Selim Çürükkaya’nın eşine nasıl tecavüz ettiği aktarılıyor.
VEDAT AYDIN PKK’LI DEĞİLDİ
“İmralı’da Bir Tiran” isimli kitapta Şemdin Sakık, çok iyi tanıdığı Öcalan’ın yakaladığı fırsatları nasıl değerlendirdiğini de anlatıyor. Sakık bunun için Vedat Aydın örneğini veriyor: “ Aydın, Bismilli bir toprak ağasının oğluydu. 12 Eylül’de, Sıkıyönetim Mahkemeleri’nde, DDKD Davası’ndan yargılanmış ve Diyarbakır Askeri Hapishanesi’nde kalmıştı. Sürekli PKK ile ideolojik politik çatışmaya girmişti. Hatta onların saldırısına uğrayıp yaralandığı bile söylenir. Öcalan 1989 yılında Aydın’ın örgüte katılması yönünde ikna edilmesi ya da ‘hain’ diye teşhir edilerek etkisizleştirilmesi kararına vardı. Ama Aydın, PKK’lı olmayı reddetti. Bu tutumunu son ana kadar sürdürdü. 1991’de gerilimli bir süreçte kaçırılıp öldürüldü. (Kapatılan Halkın Emek Partisi Diyarbakır İl Başkanı olan Aydın, 5 Temmuz 1991’de kaçırılıp öldürülür. Bu cinayette Ergenekon parmağı olduğu ileri sürülüyor.) Ölümünden sonra, ‘en iyi insan ölü insandır’ mantığının gereği olarak ona da sahip çıkarak cenazesini ve gerisinde bıraktığı sevgiyi sömürmekte gecikmedi ve halen de bu sömürü devam ediyor.”
PKK’NIN DERİN İNFAZLARI
Şemdin Sakık, kitabında Öcalan’ın talimatıyla gerçekleştiren önemli idamları bir bir sıralıyor:
Ali Doğan Yıldırım: 1976’da, Ankara’da öldürülür. Ancak örgüt, tepki çekmemek için bunu ‘intihar’ diye duyurur. Bu olay sonrasında, 2 Eylül 1979 tarihli Aydınlık Gazetesi’nde, Têkoşîn grubu adına yayımlanan bir bildiride infazın iç yüzü şöyle anlatılır: “Ortaya çıkışlarıyla birlikte, 1976’da kendi arkadaşları Ali Doğan Yıldırım’ı kaldığı evde adeta polis adına beynine tek kurşun sıkarak öldürdüler. Cesedini bir sokağa bırakarak ‘arkadaşımızı çelik yelekli polis timleri vurdu’ yaygarasını kopardılar. Daha sonra olay öğrenilince, kaza olduğunu söyleyerek geçiştirdiler. Ali Doğan’ın öldürülmesinde kullanılan tabanca daha sonra Kemal Pir’in üzerinde yakalandı…”
Mehmet Turan: PKK’nın 1. Kuruluş Kongresi’ne katılan kadrolardan. Öcalan’ın MİT ajanı olarak bilinen Pilot Necati ile ilişkisini derinlemesine bilen, derin devletle olan ilişkisine ve birçok karanlık olaya şahit olan Mehmet Turan, ‘ajan-provokatörlükle suçlanır. 1979 yılında Mardin’de öldürülür.
Baki Karer (Süleyman): 1978’de, Antep’te öldürülen Hakkı Karer’in kardeşi. Kardeşinin ölümünde başından beri Öcalan’dan kuşku duyar. Baki Karer de diğerleri gibi, ‘önderlik çizgisiyle oynamak, önderliğe karşı kadroları kışkırtmak ve parti saflarında tasfiyecilik geliştirmek’ iddialarıyla suçlanır. 1982’de Lübnan’da kaçarken yakalanıp idam edilir.
Abdullah Kumral (Yusuf Hoca): 1979-1980 yıllarında, PKK’nın Gaziantep il sekreterliğini yapar. Öcalan’ı eleştirdiği için göz hapsine alınır. Ardından örgütten kaçar. Ancak Suriye istihbaratı tarafından yakalanarak PKK’ya teslim edilir. Bekaa Kampı’nda, kulaklarına tüfek harbisi sokularak ve bin bir çeşit işkenceye maruz bırakılarak öldürülür.
Şükrü Karakuş (Şoreş): 1982’de Bekaa Vadisi’nde ‘Türkiye’ye gidip eylem yapmak için uygun zaman değildir’ dediği için Mahsum Korkmaz tarafından kurşuna dizilerek öldürülür.
Cemile Merkit (Seher): Örgüt kararıyla Ali Haydar Kaytan ile evlendirilir. Hamile kalır. Öcalan’ın talimatıyla altı aylık bebeğini düşürür. Mayıs 1982’de, Bekaa Vadisi kayalıklarında öldürülür. Daha sonraki tarihlerde Seher’in akıbetini araştıran ağabeyi Yıldırım Merkit ve babası da örgüt tarafından ortadan kaldırılır.
Murat Bayraklı: 1982’de PKK 2. Kongresi sonrasında, örgüt içi temizlik hareketinin kurbanlarından biri. Bu süreçte Türkiye’den yurtdışına kaçan Murat Bayraklı, 5 Haziran 1984 günü, Batı Berlin’de, bir çöp konteynırında yakılarak öldürülür. Enver Ata: Örgütün yurtdışındaki önemli kadrolarından. 20 Haziran 1984’te, İsveç’in Uppsala şehrinde, otobüs durağında beklerken, örgüt militanları tarafından öldürülür.
Resul Altınok (Davut): Avrupa ülkelerinde faaliyet yürütür. 1982’de, PKK’nın 2. Kongresi için Şam’a çağrılır. Havaalanına inince Öcalan’ın görevlendirdiği iki kişi tarafından Suriye istihbaratının denetiminde bulunan bir hücre evine götürülür. Sorgudan sonra idam edilecektir. Ali Haydar Kaytan ve Ömer Altun; Resul Altınok’a önce bir çukur kazdırır, sonra çukur içinde kafasına kurşun sıkarlar.
İzzettin Evcil (Serdar): 1977-79 arasında PKK Batman sorumlusu ve örgütün 12 Eylül Askerî Darbesi öncesinde önde gelen kadrolarından. 1984 sonlarında, PKK içerisinde muhalif çizgi oluşturduğu gerekçesiyle öldürülür.
Zülfü Gök: PKK muhalifi Enver Ata ile ilişkisi olduğu gerekçesiyle 7 Ağustos 1984’te, Almanya’da arabasının içinde kurşunlanarak öldürülür.
Çetin Güngör (Semir): 12 Eylül Askerî Darbesi sonrasında Avrupa’daki PKK faaliyetlerini örgütler. Aralık 1981’de ERNK Avrupa Sorumlusu olur. 1982 baharında toplanan PKK 2. Kongresi’ne çağrılır. Kongre’de görüşlerini açıklarken hakkında idam kararı çıkarılır. Bu kararın infazı için, Federal Almanya’da bir evde gözaltına alınır. Buradan kaçar; ancak İsveç’in Stockholm kentinde öldürülür.
Lamia Baksi (Dr. Jîyan): Yazar Mahmut Baksi’nın kız kardeşi. ‘İsveç hükûmetinin ajanı’ ilan edilir ve infazı gerçekleştirilir. Olof Palme cinayetini sorgular. Bu Öcalan tarafından boynuna asılan yafta olur. İnfazı Cemil Bayık biliyor.
Mustafa Ömürcan (Sarı Ömer): PKK-MK üyesi Ali Ömürcan’ın yeğeni. 1980 öncesinde PKK’nın Avrupa kadrosu olarak faaliyet yürüttü. 1986’da, PKK’nın 3. Kongresi’ne katılmak üzere Şam’a gider. Bir sene sonra, örgüt talimatlarına karşı gelmek suçundan idam edilir.
Mahmut Bilgili: 12 Eylül döneminde PKK davalarına bakan bir avukattır. Mart 1987’de Hollanda’da bir lokantada öldürülür. Cesedi parçalanarak kanalizasyon çukuruna atılır.
Mehmet Tunç: Bir dönem Avrupa’da PKK yapılanması içinde yer alır. Şam’a çağırılıp öldürülür.
Dilaver Yıldırım (Haydar): PKK’nın oluşumunda yer alır. İlk eylemi PKK yöneticisi Kemal Pir’i Sinop Ulubey Hapishanesi’nden kaçırmak olur. Örgüt’e mali kaynak sağlamak amacıyla Ankara’da 1977’de Güven Hastanesi’nin soyulması eylemini gerçekleştirir. Bu soygun sırasında yakalanır ve 12 Eylül sürecini hapishanede geçirir. Lübnan’daki kamplara çağrılır. Ve bir gece intihar ettiği söylenir.
Halil Kaya (Kör Cemal): PKK’nın 3. Kongresi’nde genel sekreter birinci yardımcılığına getirilir. Ahmet Kesip tarafından ağır bir işkenceye tabi tutulur. Öcalan’ın talimatıyla kurşuna dizilerek idam edilir. Cesedi Zağros dağı eteğine gömülür.
Mustafa Çimen (Teyfik): PKK’nın ilk silahlı birliklerinden 14 Temmuz Silahlı Propaganda Takımı’nın üyesi. Mahsum Korkmaz’ın (Egît) hem siyasi hem de askerî yardımcısı. 15 Ağustos 1985’te Eruh’ta bir jandarma karakoluna yapılan baskında yer alır. Aynı yıl bir çatışmada TSK’nin eline sağ geçince Öcalan tarafından ‘hain’ ilan edilir ve hakkında ölüm emri çıkarılır. Pişmanlık Yasası’ndan yararlanan Mustafa Çimen, 1990’da hapishaneden tahliye olunca Urfa’da PKK timlerince öldürülür.
Şahin Dönmez: Elazığ’da iken, şüpheli bir şekilde tutuklanır. Elazığ Bölge Sorumlusu olduğunu ve kaldığı adresi bilen tek kişi Öcalan’dır. Dönmez’in Elazığ’a ulaşır ulaşmaz tutuklanışının sebepleri üzerindeki sis perdesi hiçbir zaman aralanmaz. Durumun farkına varan Dönmez, devletle işbirliğine girer. Sorgusu sırasında, Öcalan’ın kaldığı adresi bildiğini ve gidip getirebileceklerini ısrarla söylemesine rağmen herhangi bir operasyon yapılmaz. Yıllarca cezasını çektikten sonra cezaevinden çıkar çıkmaz, tetikçiler tarafından vurularak öldürülür.
Şahin Baliç (Metin): Bekaa Vadisi’ndeki Mahsum Korkmaz Akademisi’nin başında kaldığı altı ay içinde, her biri bir metrekare olan 60 hücre yaptırır. Bu hücreleri akademi denilen sahaya gelen kuşkulu gençlerle, özellikle öğrencilerle doldurur. Ona göre, öğrenciler Kemalist ajanlardır. Gün geçmesin ki birkaç kişi yargılanıp haklarında idam cezaları verilip onaylanmasın. Baliç gerçek mermilerin kullanıldığı bir tatbikat düzenler. Abdullah Öcalan da burada hazır bulunur. Hasan Bindal tatbikatı izleyenler arasındadır. Nereden geldiği belli olmayan bir kurşunla Hasan Bindal anında can verir. Olay anında, Öcalan’ın yanı başında bulunmasına rağmen, Şahin Baliç olaydan sorumlu tutulur ve tutuklanır. Daha dün, Öcalan’ın yardımcılığını yapan bu adam, kendi eliyle yaptığı karanlık hücrede işkenceye alınır. Baliç, çarçabuk bağlanarak beton hücreye sıkıştırılır. Kaba dayaktan geçirilir, üzerinde naylon eritilir, ellerine ve ayaklarına çiviler çakılır, baldırları şişlenir ve her türlü yıldırıcı psikolojik yöntem uygulanır. Eğitimini aldığı Öcalan’ı iyi tanıyan Şahin Baliç, daha fazla direnmenin anlamsız olduğunun farkındadır. Kendisine yöneltilen her suçlamayı çaresiz kabul eder.
Zeki Yılmaz: Türk kökenli. 1975’te PKK’ya katılır. 1977-80 yıllarında yapılan eylemlerin çoğunda yer alır ve 1980’de yakalanır. 1991’e kadar Diyarbakır Askerî Hapishanesi’nde yatar ve tahliyesinden hemen sonra Lübnan’daki kamplara gider. O dönem yapılan Zindan Konferansı’na katılır. Örgüt içi demokrasi eksikliğinden söz edince, Öcalan’ın hedefi hâline gelir ve bilinmeyen bir yerde infaz timlerince öldürülür.
Mehmet Şener (Ahmet): PKK Genel Sekreter Yardımcılığı’na yükselir. Ajan oldukları suçlamasıyla Şener ve kendisiyle birlikte hareket eden üst düzey militanlar bağlanarak bir mağaraya konulurlar. Bu mağaradan kaçarak kurtulur. ‘Hain, ajan’ olmadığını, Öcalan’a söylemek amacıyla Irak’tan Suriye topraklarına geçer. Şener’in Suriye topraklarında olduğunu duyan Öcalan, bu durumu ‘ele geçmez fırsat’ bilerek hemen harekete geçer. İki kadını görevlendirip onun yanına gönderir. Bir yandan gönderdiği kadınlar ile onu oyalamaya çalışırken, diğer yandan Suriye istihbaratının yardımını alarak onu öldürme planları hazırlar. Bulunduğu evde kıstırılıp, iki tetikçi tarafından kurşunlanarak öldürülür. Şahin Baliç’i sorgulayıp öldüren Şener, bir yıl sonra aynı akıbette uğrar.
Cemil Işık (Hogır): İşçi olarak gittiği Avrupa’da örgüte katılır. Öcalan tarafından Bekaa’da eğitilir. 1987’de bizzat Öcalan tarafından kurulan özel bir eylem grubuna yönetici olur. PKK-MK üyeliğine kadar yükselir. Hainlikle suçlanınca örgütten kaçar. Peşine kadın suikastçılar takılır. Bunlardan biri evlilik numarasıyla yanına sokulur ve evlenir. Bu kadın 1993 yılında, Almanya’da onu vurur. Onu vuran kadın militan, Şam’a gitmekle ödüllendirilir. Bir süre sonra da İran’da bir çatışmada öldürülür.
Ali Ömürcan (Terzi Cemal): PKK’nın kurucu üyelerindendir. Engizek Dağı’nda görev yapan Ömürcan Suriye’ye çağırılır. Oradan Lübnan’a gönderilir. Burada Cemil Bayık tarafından sorgulanır, ardından idam edilir.
Mehmet Çimen (Ali Rıza): 12 Eylül öncesinde, PKK içinde yer alır. Bir süre sonra da kadınlarla ilişkiye girdiği iddiasıyla, sokulduğu banyo küvetinde üzerine asit dökülmek suretiyle buharlaştırılarak yok edilir.
Yıldırım Merkit: PKK’nın ilk oluşumunda yer alır. 1994’te Romanya’da öldürülür.
ÖCALAN YAZLIK VE KIŞLIK EVLERDE KALIRDI
Suriye ordusunun merkez karargâhının yanı başında Suriye sosyetesinin merkezi Halep’in lüks bir semtinde ve Akdeniz kıyısındaki turizm merkezi Lazkiye’de birer tane olmak üzere iki yalıyı Öcalan kullanır. Lübnan’ın Bar Elias şehrinde, yılda bir-iki kez hava değişikliği bahanesiyle uğradığı bir çiftlik, Lübnan ve Suriye sınırındaki iki ayrı tatil köyünde birer, Şam ve Suriye’nin başka şehirlerinde de birçok dairesi bulunuyor. Şemdin Sakık, Öcalan’ın kullandığı evleri şöyle anlatıyor: “ Bunların hepsi gördüğüm, bizzat bildiğim evler. Bunların dışında başka evlerin olduğu da kesindir. Hiçbir zaman tam olarak neler yaptığını öğrenemedik. Çünkü onun için yapılan masraflar hesap dışıydı, bir nevi örtülü ödenekti. Parti evleri dediği bu evler, Suriye’nin her tarafında vardı. Ama sözü edilen evlerde sadece o kalırdı. Bu evlere, eğitime aldığı kızlar ve şoförleri dışında hiç kimse uğrayamazdı. Avrupa’dan getirtilen lüks malzemeyle donatılan bu evleri kullanma hakkı sadece ona aitti. Evlerde yüzme havuzları, spor kompleksleri, kameriyeler ve oyun alanları bulunurdu. Sadece dekorasyonlar için milyon dolarlar harcanmıştı. Toplanan bütün paralar Şam’a onun emrine giderdi.”
Not: Alıntıdır.
Yazan: TOLES
˙Her Hakkım Saklıdır®™
